ယမန်နေ့မှအဆက်
''ဘယ်သူမှမသိပါဘူးအန်တီရယ်။ ပန်းတို့ဆိုတာ ကတော့ ဒီဘက်နားပေါက်ကဝင်လာတာကို ဟိုဘက် နားပေါက် က ထုတ်ပစ်လိုက်ပါပြီ။ ဒီတော့ စိတ်အေး လက်အေးနဲ့သာ အန်ကယ့်ကိုလက်ထပ်လိုက်ပါ'' ''အန်ကယ် ကန့်ကွက် တယ် ပန်း။ အထူးသဖြင့် လက်ထပ်ဖို့ကို ကန့်ကွက်တယ်''
ကိုချစ်သောင်းက အေးဆေးတည်ငြိမ်စွာပြော၏။ ''ဘာလဲ၊ အန်ကယ်က သစ္စာဖောက်သွားပြီဆိုပါ တော့''
ယမန်နေ့မှအဆက်
''ဟုတ်ပါတယ်လေ၊ နောင်ခါလာနောင်ခါဈေးပဲ ထားလိုက်တာ ကောင်းပါတယ်ရှင်။ ဒီလိုပါ မခင်ရီရယ်၊ ကျွန်မဟာ မောင်ကြီး ကိုချစ်သောင်းရဲ့ငယ်ချစ်ဆိုတာ မခင်ရီတို့လည်း သိပြီးဖြစ်ပါလိမ့်မယ်''
မမြသွေးသည် မိဘပေးစားသော ကျောက်ကုန်သည် ဘုတလင်သား ကိုတင်မြင့်၊ ပုကွကွ ပါးစပ်ပြဲပြဲကို မချစ်ခဲ့ပေ။ ကြင်နာမြတ်နိုးခြင်းတို့ ခန်းခြောက်၍ မုန်းတီးတာ၊ အာဃာတပြင်းမှုတွေသာ စီရီပွားဆင့်ရင်း ဂျပန်ခေတ်သို့တိုင်ခဲ့ကာ မမြသွေး၏ လင် ကိုတင်မြင့်မှာ မန္တလေးမှ ပွဲကတော်သားအမိနှင့် ထွက်ပြေးသည်။
ယမန်နေ့မှအဆက်
''ဒီမယ်ပန်းရဲ့၊ ဒီအဖေရဲ့သမီးဖြစ်ရတာ ဂုဏ်ယူစမ်းပါ။ ဒီအဖေ ဘာပဲလုပ်လုပ် ရိုက်ခတ်လာတဲ့ ဂယက်ကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ခံယူဖို့၊ ရင်ဆိုင်ဖို့ကြိုးစားစမ်းပါကွယ်။ ဒီအဖေဟာဘယ်လောက်ချစ်ဖို့ ကောင်းသလဲဟင်။ ဒီအဖေဟာ ဘယ်လောက်လေးစားစရာ ကောင်းသလဲပန်းရယ်။
ဒီအဖေမျိုးရဲ့သမီးအဖြစ် သူတစ်ပါး တံတွေးထွေးကြတာကို ဂုဏ်ယူပြီး ခံယူစမ်းပါကွယ်''
''အရီတော့ ကိုယ့်လင်မို့ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး ဦးချစ်သောင်း။ သူဟာ သမီးအပေါ် ဘယ်လောက် ချစ်တယ်ဆိုတာ ဖြစ်တဲ့နည်းနဲ့ ပြသွားတာမို့ သနားလည်း သနားတယ်၊ မုန်းလည်း မမုန်းနိုင်တော့ဘူး''
ယမန်နေ့မှအဆက်
သူသည် မခင်ရီနှင့် အသက်ချင်း သိပ်ကွာခြားဟန်မရှိ။ မခင်ရီထက် အရပ်မြင့်၍ မခင်ရီထက် တုတ်ခိုင်၏။
မခင်ရီက လျှို့ဝှက်သိပ်သည်းသော ဟန်ဆောင်ပေမယ့် မမြသွေးမှာ အညာသူပီပီ ပွင့်လင်းဟန်ရှိသည်။
''ဒါဖြင့် အန်ကယ်သောင်းတော့ အိမ်တစ်ဆောင် မီးတစ်ပြောင်ဖြစ်ဦးမှာပေါ့''
ပန်းက မင်းစေကလေး လာပို့သောကော်ဖီကို မိခင်ရှေ့တွင်ချပေးရင်းပြောရာ''ဟ အခုတော့ အိမ်မရှိလို့လား''
''အခုရှိတဲ့အိမ်က အိမ်ရှင်မ မရှိတဲ့အိမ်ပဲ။ ဘယ်မှာအိမ်နဲ့တူပါ့မလဲ''
''ပြောပြော၊ နင်ပဲပြော။ ဒါပေမဲ့ ပန်းပြောတာ ဟုတ်သကွ။ အေးလေ ဖြည်းဖြည်းတော့ဖြစ်လိမ့်မယ်ထင်ပါရဲ့''
ယမန်နေ့မှအဆက်
''ကိစ္စရှိလို့လာရင် ပိုင်ရှင်သည်းမခံနိုင်တဲ့ အပြုအမူ အပြောအဆိုမျိုး ရှောင်ရတယ်မေမေရဲ့''
''ဘာဖြစ်လို့ ရှောင်ရမလဲ။ ငါ့သဘောပါ''
ဒေါ်လှမြတ်မင်းသည် တစ်လောကလုံးတွင် ငါမှတစ်ပါး ချမ်းသာမြင့်မြတ်သူမရှိ ထင်နေသည်ထင်ပါ၏။
သားအရင်းအား ခက်ထန်စွာ ဆက်ဆံပြောဆိုသည့် နည်းတူ၊ မခင်ရီတို့ သားအမိအားလည်း ရှုတ်ချသော အကြည့်ဖြင့် ကြည့်လိုက်ပြီး
''ဟေ့ ဒါဟာ ငါ့သားပဲ။ တစ်ဦးတည်းသော သား၊ အသက်လောက်ချစ်သောသား နားလည်လား။ ညည်းလည်း ညည်းသမီးကို ရွှေပေါ်မြတင်ထားတာပဲ။ ဒါပေမဲ့ ငါသဘောမတူဘူး။ မပေးစားနိုင်ဘူး၊ ဒါကို နားလည်ထားပါ''
ယမန်နေ့မှအဆက်
သို့သော် နောင်အေးကတော့ ကြိုးစား၍ပြုံးမြဲဖြင့်-
“သူက ပန်းပါ မေမေ။ သူကတော့ ပန်းမေမေ အန်တီ မခင်ရီပါ”
“ထင်သားပဲ”
ဒေါ်လှမြတ်မင်းက ပန်းအား ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး ကြည့်သည်။ ရာဇဝတ်သားအားကြည့်သော အထင်သေး စက်ဆုပ်သည့် မျက်လုံးများက တောက်ပြောင်စူးရှ၏။
“အေး၊ မင်းရုပ်ရည်ကလေးကတော့ သနားကမားပဲကွယ့်။ ငါ့သားကြိုက်မယ်ဆိုလည်း ကြိုက်စရာပဲ”
ပန်းသည် နောင်အေးအားကြည့်၏။ နောင်အေးသည် တောင်းပန်အသနားခံသော အကြည့်ဖြင့် ပြန်ကြည့်နေစဉ် ဒေါ်လှမြတ်မင်းက မခင်ရီအား ကြည့်ပြန်လေသည်။ မခင်ရီက မျက်နှာလွှဲနေလိုက်ရာ-
ယမန်နေ့မှအဆက်
''ဖေဖေ သမီးပြောခဲ့တာတွေ ဆိုခဲ့တာတွေကို ခွင့်လွှတ်ပါ ဖေဖေရယ်။ ဒါကိုတော့ သမီး သဘောမတူပါရစေနဲ့''
''ဟုတ်ပါတယ် အန်ကယ်။ ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်''
ကိုသန်းနိုင်က ဇနီးနှင့်သမီးကို ညင်သာစွာ တွန်းဖယ်၍ ထရပ်သည်။
သူက နှုတ်ထွက်စကားတိုင်း လုပ်ကိုင်ရန် ဆုံးဖြတ်ပြီးပေပြီ။ သူ၏ရည်ရွယ်ချက်က လေးနက်သလို ဆုံးဖြတ်ချက်ကလည်း ခိုင်မာပေသည်။
