အခန်းဆက်ဝတ္ထုရှည်

ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်

ယမန်နေ့မှအဆက်

ကိုထွန်းငြိမ်း ပြောသည်မှာ အမှန်ပင်ဖြစ်သည်။

ကိုရဲမြင့်သည် မန်းချောင်းဘေး သဲသောင်ပေါ်တွင် တွေ့ခဲ့ရသော ဥစ္စာစောင့်မလေးအကြောင်း တွေးနေခြင်းဖြစ်သည်။

သူ့စိတ်သည် မကြုံစဖူးပျော့ညံ့လေလွင့်နေသည်။

ရင်ထဲတွင်လည်း တစ်စုံတစ်ခုအတွက် ဟာနေ၏။

ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်

ယမန်နေ့မှအဆက်

    စောင့်ရသူ၊ မျှော်ရသူအဖို့မူ အချိန်ကား ကုန်ခဲလှသည်။ ရွာမြောက်ပိုင်းက ခွေးဟောင်သံကြားတိုင်း ချစ်သူလာပြီအထင်နှင့် ရင်ခုန်ရသည်မှာလည်း အကြိမ် ကြိမ်ပင်။ ချစ်ရည်ရွှန်းလဲ့သော မျက်ဝန်းလဲ့ပြာပြာကလည်း ဟိုနေရာ ဒီနေရာ ဝင်းဝင်းလက်နေ၏။

ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်

ယမန်နေ့မှအဆက်

    ဤသည်ကို ကိုရဲမြင့်က အားနာသည်။ သူ့အနေမှာ  တောသူတောင်သားများနှင့် နောက်ဆိုလျှင် မည်မျှ ကြာကြာနေရဦးမည်မသိ။ ယုံကြည်ချက်အတွက်ဆိုလျှင် အသက်ကိုပင် စွန့်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားသူ တစ် ယောက်အနေဖြင့် ယခုကပင် ကြိုတင်လေ့ကျင့်ထားရမည် မဟုတ်ပါလား။

ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်

ယမန်နေ့မှအဆက်

    ရခိုင်ရိုးမထဲ လူရော နွားပါ ခြောက်ည အိပ်ကြရသည်မှာ အလွန်အန္တရာယ်များသည်။  ရိုးမတော၌  ကျားအလွန်ပေါ၏။ ၁၉၄၂ ခုနှစ် ဒုတိယကမ္ဘာစစ်အတွင်းက ထောင်ပေါင်းများစွာသော အိန္ဒိယလူမျိုးတို့သည် ရခိုင်ရိုးမရှိ တောင်ကုတ်တောင် ကြားလမ်းကိုဖြတ်၍ မြန်မာပြည်မှ အိန္ဒိယ သို့   ထွက်ပြေးကြရသည်။   ထိုအထဲမှ လူဦးရေ  ၄၀၀၀ ခန့်သည်   လမ်းခရီး၌ သေဆုံးကြသည်။