ဝမ်းရေးထက်ပင်ခက်ပါသည်
ယမန်နေ့မှအဆက်
ကိုထွန်းငြိမ်းပြောသည်မှာ အမှန်ပင်ဖြစ်သည်။ ကိုထွန်းငြိမ်းအဖေ ဦးထွန်းခိုင်သည် အစိုးရစစ်ဆင်ရေးကြောင့် ကိုထွန်းငြိမ်း မင်းဘူးမြို့၌ ပိတ်မိနေစဉ် ဆုံးသွားရှာသည်။
“အေးဗျာ၊ စိတ်မကောင်းစရာပဲ ဘာ ရောဂါနဲ့ဆုံးတာလဲ”
ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်
ယမန်နေ့မှအဆက်
ကိုရဲမြင့်တို့အမေမှာ ကိုထွန်းငြိမ်းပြန်ခါနီး၌ပင် သူ့သား သတင်းကြားလျှင် အကြောင်းကြားပေးရန် အတန်တန် မှာလိုက်ရှာသေးသည်။
ဆရာကြီးအိမ်သို့ ကိုထွန်းငြိမ်းပြန်ရောက်လာသောအချိန်မှာ မိုးချုပ်နေလေပြီ။ ထို့ကြောင့်လည်း ကိုထွန်းငြိမ်းသည် ဆရာကြီးနှင့် ဒေါ်ခင်ခင် မြိုင်တို့ကိုနှုတ်ဆက်ကာ သူတို့အိပ်ခန်းထဲသို့သာ တန်းဝင်လာမိလေသည်။
ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်
ယမန်နေ့မှအဆက်
ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်
ယမန်နေ့မှအဆက်
ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်
ယမန်နေ့မှအဆက်
“ခင်မှီ”
“ခင်မှီပြောတာ အစ်ကိုငြိမ်းသဘော ပေါက်ပါတယ်နော်။ ခင်မှီ့ကို အစ်ကိုငြိမ်း အထင်မလွဲပါဘူးနော်”
“မလွဲပါဘူး ခင်မှီရယ်။ ခင်မှီပြောသလို သာဆိုရင်တော့ ခင်မှီနဲ့ အစ်ကိုငြိမ်းတို့ မြန်မြန်လက်ထပ်ကြမှ ဖြစ်တော့မပေါ့”
“ခင်မှီလည်း အဲဒါပဲ စိတ်ထင့်နေတာ”
ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်
ယမန်နေ့မှအဆက်
ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်
ယမန်နေ့မှအဆက်
ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်
ယမန်နေ့မှအဆက်
အေးအေးသားက မပြောဘူးလား။ သူတစ်နှစ်ကပေးလိုက်တဲ့ စစ်ခြေအိတ်ကို အေးရင် ဖေဖေအမြဲစွပ်ထားပါတယ်လို့
ဖေဖေ၏မျက်နှာပေါ်တွင် ပြုံးရိပ်သန်း လာသည်ကိုမြင်ရသောအခါ တစ်နေ့လုံး ခရီးပန်းလာသော ကိုထွန်းငြိမ်း၏ရင်ထဲမှာ အမောပြေသွား၏။
ဖေဖေ၏မျက်နှာပေါ်တွင် ပြုံးရိပ် ယှက်သန်းနေသည်ကို မမြင်ရသည်မှာ ကာလ အတော်ကြာခဲ့ပြီ မဟုတ်ပါလား။
ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်
ယမန်နေ့မှအဆက်
ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်
ယမန်နေ့မှအဆက်
ကိုထွန်းငြိမ်းသည် ကိုထွန်းလင်းဆီကစာကို ချက်ချင်းယူ ဖောက်ဖတ် လိုက်သည်။
ကိုထွန်းလင်းဆီကစာကို ဖတ်ရပြီးသော်လည်း ကိုထွန်းငြိမ်း၏မျက်နှာမှာ ကြည်ကြည်လင်လင်မရှိပေ။ ညှိုးညှိုးငယ်ငယ်နှင့် သူ့ညီဆီကစာကို ကိုင်ကာ ခဏငိုင်နေသေး၏။ ပြီးမှ သက်မတစ်ချက်ချလိုက်ပြီး...
ဆရာကြီးရော ဟု မေးသည်။
