အောင် ရဲ့ အောင်
ယမန်နေ့မှအဆက်
စကားနောက် တရားပါတွေ သူပြောနေတာ၊ ကိုအောင်က စကားပြော သိပ်လောကြီးတာ၊ ကိုလတ်နဲ့ သူနဲ့မတူတာလည်း သည်အချက်မှာပဲ။
ကိုလတ်က စကားတွေကိုစီပြီး ဦးနှောက်ထဲအရင်ထည့်ပြီးမှ နှုတ် ကထွက်လာတာ။
ကိုအောင်ကတော့ စကားအရင်ထွက်ပြီးမှ သူ့ဦးနှောက်က အသိက လိုက်လာတာ။
ခုတော့ သူ့စကားကို သူချက်ချင်းပဲ ပြင်လိုက်ပါတယ်။
အောင် ရဲ့ အောင်
ယမန်နေ့မှအဆက်
ချောစုက အယူသီးတတ်လို့ ပြန်မပြောတော့ပါ ဘူး။
ကိုလတ်ကျတော့ တစ်ခါမှ သည်လိုမမက်ဖူးဘူး။ ကိုလတ်နဲ့ တစ်နေရာစီ အဝေးကြီးမှာနေရတယ်လို့ တော့ မက်ဖူးတယ်။
ဒါလည်း စိတ်စွဲလို့ထင်ပါရဲ့။ သူ့အပေါင်းအသင်းတွေကိုရော၊ လူတွေကိုရော သွေးအေးအေးနဲ့ အနိုင်ယူတတ်တဲ့ကိုလတ်ဟာ သေမင်းကိုလည်း အနိုင်ယူနိုင်ပါစေလို့ စိတ်ထဲက ခဏ ခဏဆုတောင်းနေမိတယ်။
အောင် ရဲ့ အောင်
ယမန်နေ့မှအဆက်
ကိုလတ်ကတော့ ပြုံးနေတာပဲ။ ဘာမှလည်း ဖြေရှင်းချက်မထုတ်ဘူး။ လိုလည်း မလိုပါဘူးလေ။
သူ့ဘက်မှာ ကိုအောင်တစ်ယောက်လုံးရှိနေတာပဲ။
ကိုအောင်တစ်ယောက်တည်းရှိတာနဲ့ သူ့ဘဝဟာ ပြည့်စုံနေပြီပဲ။
ကိုလတ် ကံကောင်းပါတယ်။
ပြီးတော့ ကံလည်းကောင်းတတ်ပါတယ်။
အောင် ရဲ့ အောင်
ယမန်နေ့မှအဆက်
အခန်း (၄၆)
မမစံက အောင့်မျက်နှာကို လှမ်းကြည့် ပြီး...
“ဒီနေ့ညတော့ အောင်လေး ဖီနိုသောက် အိပ်တော့၊ မဟုတ်ရင် စိတ်တွေ သိပ်ပူနေမယ်”
“ဖီနိုသောက်အိပ်တာ ကိုလတ်က မကြိုက်ဘူး”
ပြောပြောဆိုဆို သည်တော့မှ အောင်က ငိုလိုက်လေသည်။
အောင် ရဲ့ အောင်
ယမန်နေ့မှအဆက်
ကောင်လေးတွေမှာ ရိုးသားသော မျက်နှာထား၊ မွန်မွန်ရည်ရည်အမူအရာနှင့်...
“မမအောင်တို့လား”
မေးလိုက်တော့မှ အောင်တို့စိတ်ထဲအေးသွား၏။
သို့သော် ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်းမသိသဖြင့် အားလုံး ကြောင်၍ ငေးနေကြသည်။
အောင်ရဲ့အောင်
ယမန်နေ့မှအဆက်
အခန်း(၄၃)
ပန်းရုံတွေနားရောက်လာတော့ ကိုလတ် က...
“ဒီနားတစ်ဝိုက် ပန်းနံ့တွေနဲ့ မွှေးနေတာပဲ” ဟု ပြောလိုက်သေးသည်။
ပြောကြ၊ ဆိုကြရင်းနှင့် ကိုလတ်နှင့် အောင်တို့ ပန်းတွေကို ငုံ့ငုံ့နမ်းနေကြသည်။
ပန်းတွေကလည်း ညဘက်ပွင့်တော့ မည့်ဟန်ရေးပြနေကြတော့ အငုံများ ပွင့် အာစပြုလာလေပြီ။
အောင်ရဲ့အောင်
ယမန်နေ့မှအဆက်
“ကိုအောင်က ဘာပေးသလဲ”
“ကျွန်တော် ကိုလတ်ဆီကို စာတွေရေးဖို့တဲ့ ဖောင်တိန်လေ၊ ပတ်ကား ၂၁ မီးခိုးရောင်လေး၊ အဲဒါ အဖိုးတန်မယ်ထင်တယ်နော်၊ တစ်ရာနီးပါး ကျမလား”
“မပြောတတ်ဘူး၊ သူ ဘယ်တုန်းကသွားဝယ်လိုက်သလဲ မသိဘူး၊ ကိုအောင်ပေးတာနဲ့ ကိုယ်ပေးတာနဲ့ အတူတူပဲနော်”
“ထားပါတော့”
အောင်က ရယ်မိပြန်သည်။
အောင် ရဲ့ အောင်
ယမန်နေ့မှအဆက်
ဟင်းချက်တော့လည်း မြန်မြန်ချက်ပြီးပါမှ၊ ဆန်မှုန့်တွေလှော်တာကို ဗလက...
“ဆန်မှုန့်က လှော်ရတယ်၊ မကြားဖူး ပေါင်”
“ဟင်...ငါးက ဆီသတ်ရတယ် ဟုတ် လား”
“ဆားရည်ထဲ ငှက်ပျောအူလှီးထည့်ရတယ်လား၊ တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးဘူး”
တစ်ယောက်တစ်ပေါက် ကြောင်နေသဖြင့် အောင်သည် အားလုံးကို အိမ်ရှေ့သို့ နှင်ထုတ်လိုက်သည်။
အောင်ရဲ့အောင်
ယမန်နေ့မှအဆက်
ကိုလတ်က ငြိမ်သက်သောအမူအရာနှင့် ထုံးစံ အတိုင်း ညင်သာစွာပြုံးလျက်...
“အောင် ကိုယ့်အသက်ကို ဘယ်လောက်ရှိပြီ ထင်လို့လဲ”
“ဘယ်သိမလဲ”
“မှန်းကြည့်လေ”
“မမှန်းတတ်ပါဘူး”
“မှန်းပါ၊ ဘယ်လောက်ဖြစ်ဖြစ်ပေါ့”
ကိုလတ်က အလျှော့ပေးတော့မှာမဟုတ်တာကို သိသဖြင့် အောင်က အသက် ၂၈ နှစ်လောက်ရှိရော ပေါ့ဟုမှန်း၏။
အောင်ရဲ့အောင်
ယမန်နေ့မှအဆက်
မည်သူမဆို သူတစ်ပါးက ကြည်ညိုအောင် ဟန်ဆောင်နိုင်ကြ၏။ သို့ရာတွင် မိမိကိုယ်တိုင်ကြည်ညို အောင်ကား ဟန်မဆောင်နိုင်ကြချေ။ အကြောင်းကား မိမိကိုယ်တိုင်လွန်ကျူးထားသောအမှုများကို သူတစ်ပါး မသိသော်လည်း သူကိုယ်တိုင်ကား မသိဘဲမနေနိုင်။ သိပြီးဖြစ်နေသော ကြောင့်တည်း။
ထို့နောက် အောင် မှတ်သားထားသော ဤဆောင်းပါးတွင် “ဘေးနှစ်မျိုး” ဆိုတာရှိသည်တဲ့။
မိမိကိုယ်ကိုမိမိ စွပ်စွဲသောဘေး။
အတ္တာနုဝါဒဘေး။
