အောင် ရဲ့ အောင်
အခန်း (၁)
အစောကြီးကတည်းက စိတ်ထဲမှာ ထင့်နေခဲ့သည်။
သည်လိုအခြေအနေမျိုးကို တွေ့ရမြင်ရတော့မည်ဟု အစကတည်းက တွက်ထားသည်။ ခရီးသာ ထွက်လာရသည်၊ နည်းနည်းမှ စိတ်ကမဖြောင့်။ ထင်ရာ မြင်ရာတွေ လျှောက်သွားလေမလား။ တွေ့ကရာတွေ လျှောက်လုပ်နေမလား။ တွေးပူရတာနှင့် တစ်ရက်မှ စိတ်မအေးရ။
“အောင်မရှိဘူး၊ မနက်အစောကြီးကတည်းက ထွက်သွားပုံရတယ်”
ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်
ယမန်နေ့မှအဆက်
“ဒီမှာ ဆရာကြီး၊ ကလေးမလေး တစ်ယောက်”
“အော် အင်း၊ ဟုတ်လား ရဲဘော်တို့”
သူ့အနီးမှ တပ်ကြပ်ကြီးထွန်းရွှေနှင့် ရဲဘော်တင်သိန်းတို့၏ အသံကြောင့် တပ်ကြပ်ထွန်းငြိမ်းသည် မခင်မှီ၏ အလောင်းကို ဖက်ငိုနေရာမှ ဖျတ်ခနဲ တစ်ချက်ခေါင်းမော့ကြည့်လိုက်သည်။
ဝမ်းရေးထက်ပင်ခက်ပါသည်
ယမန်နေ့မှအဆက်
“ဒိုင်း...”
“ဒိုင်း...”
“ဒက် ဒက် ဒက် ဒက်...”
“ဝုန်း...”
“ဝုန်း...”
မော်တာပေါက်သံက ပေါ်လာပြန်သည်။
ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်
ယမန်နေ့မှအဆက်
“ဘာလို့ အပြစ်မရှိရမှာလဲ။ မင်းဟာ တရားခံ၊ ဟင်း ဟင်း ရဲမြင့်ရဲ့ မိန်းမပါတဲ့။ ကောင်းပါ့ကွာ။ အစတုန်းက ထွန်းငြိမ်းမိန်းမ၊ ရေညိုရောက် တော့ ရဲမြင့်မိန်းမ။ ဟားဟား ခု မင်းက ဘယ်သူ့မိန်းမလဲ၊ ဒီညတော့ ငါ့မိန်းမပေါ့ ဟုတ်လား၊ ဟားဟား”
ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်
ယမန်နေ့မှအဆက်
“ရေညိုစခန်းက ဆုတ်လာကြတဲ့ ရဲမေ တွေထဲမှာ သြော် မ-ဘယ်သူ ဥက္ကဋ္ဌကြီး”
“မခင်မှီပါ”
ဗိုလ်စံလှဘော်၏အမေးကို ဗိုလ်ရဲမြင့် က ထောက်ပေးလိုက်၏။
“မခင်မှီဆိုတဲ့ ရဲမေတစ်ယောက် ပါသလားတဲ့ကွ၊ ဒီက ဗိုလ်ရဲမြင့်က မေးနေတယ်”
“ပါပါတယ် ဗိုလ်ကြီး၊ သူ့ သူ့အမေက တော့ ရေညိုမှာ ကျသွားပြီပြောပါတယ်”
“ဗျာ”
ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်
ယမန်နေ့မှအဆက်
ရဲဘော်အားလုံးသည် ကမြည်းကန်စခန်းသို့ ရောက် လာကြပါပြီ။
အချိန်မှာ နံနက် ငါးနာရီခန့်ရှိလေပြီ။
ဗိုလ်ရဲမြင့်သည် ရှေ့က ချီတက်သွားကြသော ရဲဘော်များနည်းတူ ကမြည်းကန်စခန်းသို့ ဝင်လာရ သည်။
စောစောပိုင်းက လရောင်ထဲတွင် ငြိမ်သက်တိတ် ဆိတ်နေခဲ့ဟန်ရှိသော ကမြည်းကန်စခန်းသည် သူ့ ရဲဘော်များကြောင့် လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်သွားကြသည်။
“စခန်းမှူးရဲ့အိမ်က ဘယ်အိမ်လဲ ရဲဘော်”
ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်
ယမန်နေ့မှအဆက်
သာလိုက်သည့်လ။
ညသည် လရောင်ထဲ၌ ငြိမ်သက်အိပ်မောကျနေသည်။
သစ်ပင်ကိုင်းခက် ရွက်လက်ရိုးတံ အကြိုအကြားမှ ယိုဖိတ်၍ ပြူဆင်းလာသော လရောင်ငွေခြည်ပြောက် များသည် တောလမ်းလေးပေါ်သို့ ကျိုးတိုးကျဲတဲ ထိုးကျဖြာဆင်းလျက်ရှိ၏။
လရောင်ကြဲဖြန့်ထားသော တောတန်းလေးအတိုင်း ရဲဘော်များသည် တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် ချီတက် လျက် ရှိကြသည်။
ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်
ယမန်နေ့မှအဆက်
ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်
ယမန်နေ့မှအဆက်
“ကဲ ခင်ဗျားတို့ ကားဆရာတွေ ပြန်နိုင် ကြပါပြီ။ ခုလို လိုက်ပို့ကြတာကို ကျေးဇူး တင်ပါတယ်။ မနက်ဖြန် ဒီနေရာကို ဆယ် နာရီနဲ့ ဆယ့်တစ်နာရီကြားမှာ အရောက် လာဖို့တော့ မမေ့ကြပါနဲ့၊ ကျေးဇူးတင်ပါ တယ်။ ပြန်နိုင်ကြပါပြီ”
မင်းဘူးမြို့ထဲက အရပ်သား လော်လီ ကားသုံးစီးကို ဗိုလ်ထွန်းလင်းက ပြန်လွှတ် လိုက်သည်။
“ရဲဘော်တို့အားလုံး တပ်စိတ်၊ တပ်စု အလိုက် ချီတက်၊ ဟိုဘက်ကမ်းပါးရောက် ရင် တပ်ရပ်မယ် ဒါပဲ”
ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်
ယမန်နေ့မှအဆက်
“ဟိုမှာတွေ့လား ကိုလင်း၊ ခု ပွင့်နေတဲ့ ဟို ရွှေတူသစ်ခွတွေဟာ မြိုင် မန္တလေးမှာရှိတုန်းက ကိုလင်း လာပေးတာလေ။ မြစ်ကြီးနားသွားခါနီးမှာလေ၊ မှတ်မိလား”
“မှတ်မိပါတယ် မြိုင်ရယ်၊ အေး သိပ်လှတာပဲနော်”
“မနှစ်ကလည်း ပွင့်တာပဲ၊ ဒါပေမဲ့ ဒီနှစ်လောက် လက်တံလည်း မရှည်ဘူး၊ အပွင့်လည်း မကြီးဘူး”
