ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်
ယမန်နေ့မှအဆက်
“ဟိုမှာတွေ့လား ကိုလင်း၊ ခု ပွင့်နေတဲ့ ဟို ရွှေတူသစ်ခွတွေဟာ မြိုင် မန္တလေးမှာရှိတုန်းက ကိုလင်း လာပေးတာလေ။ မြစ်ကြီးနားသွားခါနီးမှာလေ၊ မှတ်မိလား”
“မှတ်မိပါတယ် မြိုင်ရယ်၊ အေး သိပ်လှတာပဲနော်”
“မနှစ်ကလည်း ပွင့်တာပဲ၊ ဒါပေမဲ့ ဒီနှစ်လောက် လက်တံလည်း မရှည်ဘူး၊ အပွင့်လည်း မကြီးဘူး”
ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်
ယမန်နေ့မှအဆက်
သူသည်ပင် ဤမျှခံစားရလျှင် ချစ်သူ၏ စကားက ဗိုလ်ထွန်းလင်း၏ရင်ကို မည်မျှ လှုပ်ခတ်သွားလေမည်မသိတော့။
“သမီးအစ်ကိုတွေက ဒီကနေ့ပဲစစ်ထွက် ရမယ်တဲ့သမီး”
“ဟင် ကိုလင်းတို့ ဒီကနေ့ပဲစစ်ထွက်ရမယ်”
အသံတိမ်တိမ်နှင့် ပြောလိုက်သော အမေ့အသံကြောင့် တင်တင်မြိုင်၏အသံ မှာလည်း အက်၍ငိုသံပင်ပါ သွားသည်။
ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်
ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်
ယမန်နေ့မှအဆက်
အမှန်က ခင်ခင်ငြိမ်းလည်ပင်းတွင် အမြဲဆွဲပေးထားသော ဤဆွဲကြိုးကို ကိုရဲမြင့် မှတ်မိပါ၏။ ခင်ခင်ငြိမ်းကို ချီပွေ့နမ်းမိတိုင်း ဤဆွဲကြိုး နှင့်ပတ်သက်၍ လွန်ခဲ့သော မိုးညတစ်ညက သူ့အား ဗိုလ်ညိုခနဲ့ခဲ့သော စကားကိုပင် အမြဲအမှတ်ရစေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ကိုရဲမြင့်သည် မခင်မှီအပေါ်၌ မည်မျှပင် စိတ်တိမ်းညွတ်ခဲ့သော်လည်း အတတ်နိုင်ဆုံး တော့ စောင့်ထိန်းခဲ့လေသည်။
ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်
ယမန်နေ့မှအဆက်
အစ်ကို
တစ်ညနေတွင် ခရီးထွက်ရန် အထုပ်အပိုးပြင်နေသော ကိုရဲမြင့်သည် မခင်မှီ၏ခေါ်သံကြောင့် ခေါင်းမော့ကြည့်လိုက်သည်။
မခင်မှီသည် သူ့အား မတ်တတ်က ငုံ့ကြည့်နေ၏။
အစ်ကို ခရီးထွက်မလို့လားဟင်
ဟုတ်တယ် ညီမရယ်၊ အစ်ကို ခရီးထွက်ရဦးမယ်
ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်
ယမန်နေ့မှအဆက်
ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်
ယမန်နေ့မှအဆက်
မခင်မှီသည် ဆီမီးခွက်ရောင်နှင့် ညှိုးနွမ်းပန်းလျနေသော ကိုရဲမြင့်၏ မျက်နှာကို ကရုဏာမျက်လုံးဖြင့် ငေးကြည့်ကာ ခေါင်းညိတ်ပြရှာသည်။
“အစ်ကို့သဘောကတော့ ညီမတို့ဟာ ခုလို တို့တွေနဲ့ တောထဲ တောင်ထဲလိုက်နေရ၊ အစ်ကို တစ်စုံ တစ်ခုဖြစ်ရင်လည်း ညမအိပ်ရ၊ နေ့မနားရ၊ ခုလို ပြုစုကြရနဲ့ ညီမတို့ပင်ပန်းတာကို အစ်ကို မကြည့်ရက် လို့ ပြောမိတာပါကွယ်”
ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်
ယမန်နေ့မှအဆက်
“နေပါ၊ နေပါ ညီမရယ်။ ဒေါ်ဒေါ် အိပ်ရေးပျက်နေ ပါဦးမယ်။ မနှိုးပါနဲ့”
“ဖြစ်ပါ့မလား အစ်ကိုရယ်၊ ဆေးမြီးတိုလေးတော့ တစ်ခွက်တလေသောက်မှ ဖြစ်မယ်ထင်တယ်”
မခင်မှီ၏အသံမှာ စိုးရိမ်သောကနှင့် တုန်ယင်လာ သည်။
“ဖြစ်ပါတယ် ညီမရယ်၊ မိုးလင်းရင် ပျောက်သွားပါ လိမ့်မယ်။ အမ်းမှာလည်း အစ်ကို ဒီလိုပဲ တစ်ခါဖျားခဲ့ ပြီးပြီ”
“ဟင် အစ်ကို။ အမ်းက ငှက်ဖျားမိလာပြီ ထင်တယ်”
ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်
ယမန်နေ့မှအဆက်
မခင်မှီနှင့် စကားပြောရမှာကို ဤနေ့၌ ကိုရဲမြင့်စိတ်ထဲမှာ မဝံ့ရဲသလိုဖြစ်နေသည်။ သူ့စိတ်သည် တွေဝေလျက်ရှိ၏။
“ရော့ အစ်ကို၊ ရေလဲပုဆိုး၊ ဆပ်ပြာ တော့ အကြမ်းပဲရှိတယ်”
“ရပါတယ် ညီမရယ်”
ကိုရဲမြင့်သည် မခင်မှီလှမ်းပေးသော ရေလဲပုဆိုးနှင့် ဆပ်ပြာခွက်ကိုယူကာ စခန်းတဲအောက်ရှိ စမ်းချောင်းနား ဆင်းလာသည်။
ဝမ်းရေးထက်ပင် ခက်ပါသည်
ယမန်နေ့မှအဆက်
ယင်းကြောင့်လည်း ကိုရဲမြင့်သည် ရခိုင် တွင် ရက်သတ္တသုံးပတ်ကျော်ကြာနေခဲ့ရသည်။
‘ချစ်သူကို ရည်စူး၊ ခူးတဲ့လို့ခြွေ၊ ကိုယ် တိုင် လှရာရာရွေးလို့ ဆင်မပေးရ ဆံမြညာ ကေ..စစ်မြေမှာ ကြာညောင်းရက်ရှည် ရောက်မယ်အထင်နှင့်၊ မျှော်ရသူ ဗျာပါ ဝေ၊ တတွေးတွေးနဲ့ ဆွေးရှာရော့မယ်လေ’
“ဟင်း”
ကိုရဲမြင့်သည် သက်ပြင်းတစ်ချက်ကို မောမောပန်းပန်း နွမ်းနွမ်းလျလျ ချလိုက်မိ သည်။
